“NAGPAKASAL AKO SA ISANG MATANDANG PANGIT AT SOBRANG TABA… PERO SA GABI NG KASAL, NANG TANGGALIN NIYA ANG MASKARA—HALOS MAHIBWAL AKO SA TOTOO KUNG SINO SIYA.”

Ako si Celia, 26.
Hindi ako lumaki sa kayamanan.
Nagtatrabaho ako bilang waitress, may utang ang pamilya namin, at halos hindi namin alam kung kailan kami kakain ng tatlong beses sa isang araw.

Isang araw, may lumapit na abogado:

“Miss Celia, may gustong mag-propose sa’yo para sa kasal.
Babayaran niya ang lahat ng utang ng pamilya mo.”

At nang dumating ang lalaking sinasabi nila, nanlaki ang mata ko.

Matanda.
Pangit.
Malaki ang tiyan.
Hingal nang kaunti pag naglalakad.

Pangalan niya:

Don Rogelio.

Hindi ko alam kung matatawa ako o iiyak.

Pero nang tiningnan ko ang Mama ko—
payat, may ubo, walang gamot…

Tinango ko ang ulo ko.

“At least… maililigtas ko sila,” sabi ko sa sarili ko.

ANG KASAL NA WALANG KALIGAYAHAN

Magarang simbahan.
Magarang bulaklak.
Magarang damit.

Pero sa loob ko?
Walang saya.

Habang nagmamartsa ako, pabulong ang mga tao:

“Bakit yan ang pinakasalan niya?”
“Dahil sa pera.”
“Kawawang bata…”

At ako?
Tahimik lang.
Pinipilit lumunok ng sakit.

Pagdating ng reception, nasa tabi ko siya.
Amoy mamahaling perfume, pero halata pa rin ang pawis at kaba niya.

Wala siyang imik.
Ako rin.

At dumating ang gabi ng honeymoon—
ang gabing kinatatakutan ko.

ANG PAGTANGGAL NG MASKARA

Pagpasok namin sa private suite, nakaupo siya sa kama.
Tahimik.
Parang may tinatago.

“Celia,” sabi niya, boses mababa, halos pabulong.
“May kailangan kang malaman bago magsimula ang buhay natin.”

Inabot niya ang mukha niya.

At doon ko lang napansin:

May suot siyang silicone mask.
Makapal.
Halos parang balat.

Tinatanggal niya dahan-dahan ang gilid…
hanggang tuluyang nahubad.

Pagbagsak ng maskara sa sahig—
napa-atras ako.

Hindi dahil pangit.
Hindi dahil matanda.
Kundi dahil…

HINDI KO KILALA ANG MUKHANG NAKITA KO.

Isang lalaki, nasa early 30s.
Matangos ang ilong.
Matangos ang panga.
Matipuno.
Gwapo.

As in…
sobrang gwapo.

Parang actor.

Parang ibang tao.

Nanginginig ako.

“S-Sino ka?”

Ngumiti siya nang malungkot.

“Ako si Rafael Monteverde.
Hindi ako mataba.
Hindi ako 60.
At hindi ako pangit.”

Umupo siya sa harap ko.

“Pero kailangan kong magtago.”

Umikot ang mundo ko.

“Bakit… bakit ka nagkunwari?”

Huminga siya nang malalim.

“Dahil Celia… maraming babaeng lumalapit sa akin dahil sa itsura ko,
sa yaman ko,
sa pangalan ko.”

“Gusto kong malaman kung may babae pang pipili sa akin…
kahit hindi ako perpekto.”

“Gusto kong malaman kung may magmahal hindi dahil sa mukha…
kundi sa puso.”

Napatulo ang luha ko.

“Pero… bakit ako?”

Tumingin siya sa akin—
mata niyang puno ng lungkot at pag-asa.

“Dahil noong unang makita kita…
habang nagtatrabaho ka sa karinderia,
tulungan mo ang matandang babae kahit hindi mo siya kilala—
dun ko nalaman…”

“…ikaw ang babaeng hindi kayang bilhin kahit ng kayamanan ko.”

ANG PAGTUTURO NG TUNAY NA PAG-IBIG

Lumapit siya.

“Celia… papayag ka bang makilala ako bilang tunay na ako?”

Hinawakan ko ang maskara sa sahig, mabigat, malamig.

Ako?

Hindi ako nakasagot agad.

Pero isang bagay ang alam ko:

Hindi pala ako ibinenta sa matanda…
kundi sinubok ng lalaking natatakot magmahal.

At sa gabing iyon, nagsimula ang kwento naming dalawa—
hindi bilang sugar daddy at batang asawa…

kundi dalawang taong sabay na natutong magmahal sa tama at tapat.

ARAL NG KWENTO

Huwag husgahan ang tao sa mukha, katawan, o edad.

Ang tunay na pagmamahal hindi nakikita sa unang tingin…
nakikita ito kapag natanggal na ang lahat ng maskara.