“NAGPAKASAL AKO SA ISANG 60-YEAR-OLD NA BABAE NA PINAGLABAN KO NANG BUONG BUHAY KO — PERO SA GABI NG KASAL NAMIN, ANG KATOTOHANANG LUMABAS… HALOS PINALUPO ANG TUHOD KO.”

Ako si Evan, 29.
Oo, mas bata ako ng 31 taon kaysa sa babaeng minahal ko —
si Alessandra, 60.

Maraming tumawa.
Maraming nanglait.
Maraming nagsabi:

“Pera lang habol mo!”
“Gamit ka lang!”
“Hindi ‘yan totoong pag-ibig!”

Pero wala silang alam.

Hindi nila alam kung paano niya ako iniligtas noong kabataan ko.
Hindi nila alam kung paano niya ako binuo noong wasak ako.
Hindi nila alam kung paanong ang puso ko —
hindi kailanman tumingin sa edad, kundi sa kaluluwa.

At nang araw ng kasal namin, habang nakasuot siya ng champagne-colored gown,
nanginig ang kamay ko dahil sa saya.

Pero sa gabi ng aming kasal…
doon lumabas ang isang lihim na itinago niya sa loob ng tatlong dekada.

ANG PAGMAMAHAL NA PINAGLABAN KO

Si Alessandra ang tumulong sa akin noong 19 ako —
trainee ako sa library, siya ang head librarian.
Tahimik siyang babae, elegant, mabango, mahinhin.

At sa bawat araw na kasama ko siya,
unti-unting tumibok ang puso ko.

Pero hindi ito simpleng crush.
Iba.
Malalim.
Tunay.

Kinontra ako ng lahat.

“Evan, 60 na ’yan!”
“Parang nanay mo na!”
“Sayang ang kabataan mo!”

Pero ako lang ang nakakaalam kung paano niya ako minahal —
hindi bilang laruan,
hindi bilang bata,
kundi bilang lalaking may dangal.

Kaya nang hingin ko ang kamay niya,
umiyak siya, nanginginig.

“Sigurado ka, Evan? Maraming maghuhusga…”
“Hayaang manghusga sila. Ako ang pumili sa’yo.”

ANG GABI NG KASAL

Pagkatapos ng reception, dinala kami sa isang maliit na private villa.
May candles.
May wine.
May malamig na hangin.

Hinawakan ko ang kamay niya.

“Love… ready ka na?”

Pero bago pa ako makalapit,
tumalikod siya, nanginginig ang balikat.

“Evan…”
“May kailangan kang malaman.”

Umupo siya sa kama.
Ako, nakatayo, kinakabahan.

“Bakit Love? May sakit ka ba? Ayusin natin—”

Umiling siya.

“Hindi. Mas malala kaysa doon.”

Tinignan niya ako nang diretso —
luhaan, takot, at parang mawawasak.

“Evan…
hindi ako nagpakasal sa’yo bilang Alessandra Javier…”

Hinawakan niya ang dibdib niya.

“…nagpakasal ako bilang Alessandra Javier–Reyes.”

Napakunot ang noo ko.

“Ibig sabihin… may asawa ka?”
“Hindi.”
“…balo ka?”
“Hindi.”
“…mi— may anak ka?”

Tahimik siya.
At doon kumunot ang sikmura ko.

“Lyra… sabihin mo—”

Umiling siya nang dahan-dahan.

“Evan…
hindi lang ako may anak.”

Hinugot niya ang necklace sa leeg niya at inabot sa akin.

May punit na larawan sa loob.

At doon…
nanghina ang tuhod ko.

Dahil ang larawan,
ay larawan ng dalagang nakilala ko noon,
ang unang babaeng minahal ko nung 17 ako,
ang babaeng nagbigay sa akin ng unang halik,
ang babaeng nawala bigla nang hindi nagpaliwanag.

Ang pangalan niya noon?

Aira.

At nakasulat sa likod ng larawan:

Aira Javier – 27
Anak ni Alessandra.

Nalaglag ang necklace sa sahig.
Parang tinamaan ako ng kidlat.

“Evan…”
“Y-Yung anak mo… yung unang babae kong minahal—”
“OO.”
“She was my daughter.”

Parang may sumabog sa dibdib ko.

ANG KATOTOHANAN NA NAGDUROG AT NAGPASABAY MAGHILOM

Umiyak siya.

“Aira loved you too…
Pero nang mamatay siya sa aksidente,
hindi ko nagawang sabihin sa’yo.
Takot ako.
Nawala ang anak ko… and you reminded me of her so much.”

Lumapit siya.

“Pero hindi kita minahal dahil kahawig mo siya.
Minahal kita dahil… ikaw si Evan.”

Ako?
Tulala.

Hindi ko alam kung masakit ba,
nakakagulat ba,
o nakakaiyak ba.

Ang unang babaeng minahal ko — anak niya.
Ang babaeng pinakasalan ko — nanay niya.

Pero ang puso ko?
Hindi nagbago.

Hinawakan ko ang kamay niya.

“Alessandra…
hindi ko alam kung dapat ba akong umalis o manatili.”
“Pero isang bagay alam ko—
minahal kita. Totoo ‘yun.”

Umiyak siya nang mas malakas.

“Inaasahan kong iiwan mo ako, Evan.”
“Kung aalis ka, tatanggapin ko.”

Pero lumapit ako, yumuko, at hinalikan ang kamay niya.

“At sino nagsabi sa’yong iiwan kita?”

Napalunok siya.

“Evan… pero ang anak ko—”

“Ang nakaraan mo ay hindi kasalanan mo.
Ang pagmamahal natin… ngayon nagsisimula.”

ANG PAGPAPATULOY NG PAG-IBIG NA HINDI KINAYA NG MUNDO PERO KAYA NG PUSO

Hindi madali.
Hindi simple.
Maraming tumuligsa.
Maraming nagtanong.

Pero kami?

Nagpatuloy.

Hindi dahil perpekto —
kundi dahil tunay.

At sa huli, natutunan ko:

Ang pag-ibig, kapag totoo, hindi natatali sa edad o nakaraan…
nagtatali ito ng dalawang kaluluwang handang magpatawad at magmahal muli.