“GABI-GABI, LUMALABAS ANG ASAWA KO KASAMA ANG ANAK NAMIN — PERO NANG SINUNDAN KO SILA ISANG GABI, HALOS MADUROG ANG PUSO KO SA NATUKLASAN KO.”

Ako si Mira, tatlong taong kasal kay Adrian.
Tahimik at simple ang buhay namin sa Cavite — maliit na bahay, isang anak na babae, at pangarap na mabuo ang pamilya namin.

Mula nang ipanganak ko si Lea, halos nasa bahay lang ako.
Si Adrian, isang mekaniko, ay laging sinasabi tuwing gabi:

“Maglalakad lang kami ni Lea, Love. Para makalanghap siya ng hangin bago matulog.”

Babalik sila makalipas ang tatlumpung minuto —
masaya ang anak ko, pagod si Adrian, at walang dahilan para magduda.

Pero isang gabi… may kakaiba akong naramdaman.

ANG HINALA

Gabi ng Biyernes.
Pagkatapos kong maghugas ng pinggan, bigla niyang sinabi:

“Love, lalakad lang kami ulit ni Lea, ha.”

Ngumiti ako, pero may mabigat na kaba sa dibdib.

Lumipas ang dalawampung minuto — wala pa rin sila.

Lumabas ako at nakita ko ang anino nilang dalawa papuntang lumang parke.

Tahimik akong sumunod.

Nang makarating sila sa lumang bangko sa parke, may isang babaeng nakaupo doon —
may bitbit na bulaklak, nakangiti.

ANG PAGKAKALAT NG LIHIM

Nagtago ako sa likod ng puno at pinanood sila.

Tumakbo si Lea papunta sa babae at yumakap dito.

“Mama Rina! Namiss ka po ni Lea!”

Nanlaki ang mata ko.
Sino si Mama Rina?

Lumapit si Adrian at umupo sa tabi niya.
Habang naglalaro si Lea, marahan niyang hinawakan ang kamay ng babae.

“Pasensiya ka na, Rina… hanggang ganito na lang tayo.”

Ngumiti ang babae, pero may luha sa mata.

“Alam kong mahal mo ako, Adrian.”

“Oo. Pero may pamilya na ako… at may anak tayong kailangan kong protektahan.”

Parang sumabog ang mundo ko.

Ang gabi pala na inakala kong bonding nila —
ay pagpupulong ng isang lihim na hindi ko kilala.

ANG PAGHARAP SA KATOTOHANAN

Hindi ako nagpakita.
Umuwi akong umiiyak.

Nang dumating sila, kunwari tulog ako.
At narinig ko siyang bulong habang pinapatulog si Lea:

“Mahal na mahal kita… at si Mama mo.”

Kinabukasan, habang nag-aalmusal kami, tinanong ko:

“Adrian… sino si Rina?”

Natigilan siya.

“Mira… siya ang dating asawa ko.
Iniwan niya ako bago tayo nagkakilala.
Si Lea… hindi niya alam na may ibang ina siya.”

Tumulo ang luha ko.

“At bakit mo tinago sa’kin?”

“Dahil ayokong saktan ka.
At ayokong isipin ni Lea na masama ang tunay niyang ina.”

Tahimik ako.
Masakit, pero may bahagi sa akin na nakakaintindi.

ANG PAGPAPATAWAD

Ilang araw akong nag-isip.
Hindi makatulog.
Hindi makahinga sa bigat.

Pero naalala ko ang sinabi niya noong bagong kasal pa kami:

“Love, hindi perpekto ang pag-ibig. Pero kaya niyang maghilom.”

Isang gabi, habang pinapatulog ko si Lea, bigla niyang sinabi:

“Mama, sabi po ni Papa kanina… may anghel daw na nagbabantay sa atin.
Siguro si Mama Rina po ‘yon.”

Huminga ako nang malalim at ngumiti.

“Oo anak… siguro nga.”

Tumingin ako sa pintuan —
nandoon si Adrian, nakatingin, umiiyak nang tahimik.

At sa gabing iyon… pareho kaming lumuha —
hindi dahil sa sikreto,
kundi dahil sa pagpatawad.

ARAL NG KWENTO

Ang pag-ibig ay hindi palaging perpekto.
May sugat, may lihim, may kasaysayang hindi natin inaasahan.

Pero kapag ang puso ay natutong umunawa…
doon nagsisimula ang tunay na kapayapaan.