“NILAGYAN NG AMA KONG PASTOR NG TUBIG ANG MUKHA KO AT SINIGAWAN AKO: ‘AYAW NAMIN NG MAY DUGONG MARUMI!’ — PERO NANG DUMATING ANG AMA NG ISANG BILLIONAIRE INVESTOR AT TINAWAG ANG PANGALAN KO… NATIGIL ANG BUONG BAHAY.”

Ako si Arielle, 22.
Lumaki akong tahimik, masunurin, at takot magkamali.
Pagkatapos mamatay ang tunay kong ama, pinakasalan ni Mama ang isang lalaking akala ko magiging tatay ko rin.

Pero si Pastor Renato—ang stepfather ko—
hindi pala ako itinuring na pamilya.
Tinuring niya akong pasanin, dungis, malas.

At ang pinakamasakit?
Ginagawa niyang “kasalanan” ang lahat ng bagay na ginagawa ko.

ANG GABI NA HINDI KO MALILIMUTAN

Gabi ng Sabado.
Nagyaya ang barkada ko na mag-apply bilang staff sa isang malaking event.
Hindi ito masama.
Trabaho nga, diba?
Pero pag-uwi ko…

BUMULAGA ANG GALIT.

Pastor Renato:
“SAAN KA GALING!?”

Ako:
“P-po… nag-apply lang po—”

SHAAA!

Binuhusan niya ng malamig na tubig ang mukha ko.
Napaatras ako.
Nanginginig.

“TINGNAN MO ANG SARILI MO!
GABI KA NA NAMAN!
AYAW NAMIN SA BAHAY NA ’TO NG MGA BATA NA PUWEDENG MAGPASAMA NG DUGO!”

Mama ko?
Tahimik sa gilid.
Hindi man lang makatingin.

Ako, lumuhod habang tumutulo ang tubig sa mukha ko.

“Papa—”

“SINO’NG PAPA!?
HINDI KITA ANAK!
At mula ngayon… kung lumabas ka ulit sa gabi dahil sa ‘trabaho-trabaho’ mo—
PALABAS KA NA RIN SA BAHAY KO.”

Hindi ako nakapagsalita.
Hiyang-hiya…
basang-basa…
kinakabahan.

Pero hindi iyon ang gabing magtatapos nang ganito.

KNOCK. KNOCK. KNOCK.

May kumatok.
Malakas.
Paulit-ulit.
Parang may authority.

Pagbukas ni Mama ng pinto —
nanginig ang buong katawan niya.

Isang matangkad na lalaki ang pumasok, nakasuot ng mamahaling suit.
May dalawang bodyguards sa likod.

Ako?
Hindi makagalaw.

Si Pastor Renato agad nagsalita:

“Sir, ano po—”

Pero hindi siya pinansin.

Lumapit ang lalaki sa akin.
Tumingin siya nang malalim.

“Arya…?”

Nanigas ako.

Hindi ko kilala ang taong ito.
Pero bakit kilala niya ako?

Pastor Renato nagtaas ng boses:

“Sir, hindi niyo po kilala ’yang batang ’yan—”

Pero humarap sa kanya ang lalaki, malamig ang mata.

“Kahit isang salita… at ipapasara ko ang simbahan mo.”

Natahimik siya.
Literal na nanlamig.

ANG PANGALAN NA NAGPAHINTO SA BUONG BAHAY

Ang matangkad na lalaki nginitian ako.

“Ako si Don Emilio Vergara.”
(Yup. Ama ng billionaire investor na may-ari ng Vergara Group.)

“Tinutulungan ng anak ko ang maraming kabataan…
at isa ka sa pinakaimportanteng natulungan niya.”

Nagulat ako.

“A-ako po?”

Tumango siya.

“At hindi lang ’yon—
matagal na kitang hinahanap.”

Nanlaki ang mata ng lahat.

Pastor Renato napaluhod.

“M-ma’am… huwag niyo po—”

Pero hindi siya pinansin ni Don Emilio.

Kinuha niya ang kamay ko.

“Arya…
ikaw ang scholar at ‘charity case’ na niligtas ng anak ko sampung taon na ang nakalipas.
At nang makita ko ang record mo—
naabuso ka rito—
hindi ako papayag.”

Tumingin siya kay Mama.

“At kayo, Ginang… bakit niyo hinayaan?”

Mama ko umiyak.
“Boss… natakot po ako…”

Tumingin ulit si Don Emilio sa akin.
Malumanay.
Parang ama.

“Simula ngayong gabi…
lilipas ka na sa bahay namin.
Wala nang sasakit sa’yo.”

Ang mga tuhod ko nanghina.
Umiyak ako.

“A-ako? Bakit po ako?”

Ngumiti siya.

“Dahil sinabi ng anak ko…
‘Pa, hanapin niyo si Arya.
Siya ang taong hindi ko dapat nakalimutan.’”

ANG KINABUKASAN NA HINDI KO INAASAHAN

Hindi ako binalikan ni Pastor Renato.
Hindi niya rin ako hinabol.
At hindi na niya kaya bumalik dahil sa bantang legal.

Dinala ako ni Don Emilio sa mansion nila.
Pinakain.
Pinahinga.
Pinakinggan.

At doon… sa unang gabi…
natulog ako nang walang sigaw.
Walang takot.
Walang sakit.

At nalaman ko:
Ang anak niyang billionaire—
ang taong minsan nagligtas sa akin noong bata ako—
ay gustong makilala ako ulit.

ARAL NG KWENTO

Minsan, ang taong minamaliit nila—
ang taong tinatapakan, binabato, at tinutuligsa—
sila pa ang mamumulat sa mundong mas malaki kaysa sa bahay na pinagtatabuyan sa kanila.

At minsan…

ang pag-alis sa impyerno ang unang hakbang papunta sa buhay na talagang para sa’yo.