“TATLONG TAON NA KAMING MAG-ASAWA… PERO GABI-GABI, ANG ASAWA KO AY SA KWARTO NG NANAY KO NATUTULOG. ISANG GABI, SINUNDAN KO SIYA NANG PAHINGA—AT ANG KATOTOHANANG NADISKUBRE KO AY HALOS MAGPATIGIL NG PUSO KO.”

Ako si Lira, 30.
Tatlong taon na kaming kasal ni Anton, at masasabi kong maayos ang relasyon namin—
maliban sa isang bagay na hindi ko maintindihan:

Gabi-gabi, natutulog ang asawa ko sa kwarto ng Mama ko.

Hindi ko alam ang dahilan.
Hindi ko alam ang sikreto.
Hindi ko alam kung takot ba ako o nagtutulak-tulak na ang pagdududa.

Tuwing tinatanong ko si Anton, ang sagot niya ay laging:

“Love… may inaasikaso lang ako sa Mama mo.
Wala itong masama.”

Pero hanggang kailan ako magbubulag-bulagan?

ANG GABING HINDI KO NA KINAYA

Isang gabi, lumabas siya ng kwarto namin bandang alas-dose.
Dahan-dahang naglakad papunta sa kwarto ni Mama.

Hindi ko na kinaya.
Sumunod ako—
walang ingay, halos walang paghinga.

Nang marating ko ang pinto, bahagyang nakabukas ito.

At doon, halos tumigil ang puso ko.

ANG TAGPO NA HINDI KO INASAHAN

Sa loob ng kwarto, nakita ko:

Si Mama, nakahiga.
Mukha siyang maputla.
May oxygen tube sa ilong.
May mga gamot sa lamesa.

At si Anton—

nakaupo sa tabi niya, hawak ang kamay niya, umiiyak.

Hindi ko pa kailanman nakitang umiyak ang asawa ko nang ganito.

Anton (mahinang boses, nanginginig):

“Mama… huwag kayong mag-alala.
Huwag niyo pong sabihin kay Lira.
Ayokong masaktan siya.”

Mama ko, mahinang boses:

“Anak… hindi kita tunay na anak, pero ikaw ang naging lakas ko.”

Parang may humampas sa dibdib ko.

Mama continued:

“Lira dapat ang unang makaalam… pero natatakot ako.
Hindi ko alam kung paano ko sasabihin na…
may cancer ako.”

Tumulo ang luha ni Anton.

“Hayaan niyo po ako ang mag-alaga sa inyo.
Kahit gabi-gabi pa.
Kahit ako na lang muna ang makaalam.”

Doon… bumagsak ang mundo ko.

AKO ANG NAGKAMALI — HINDI SILA

Sumandal ako sa pader.
Hindi ko alam kung iiyak ako o matatawa sa sarili.

Tatlong taon akong nagduda.
Tatlong taon akong nagtanim ng sama ng loob.
Tatlong taon ko silang pinagdudahan—

Pero ang totoo pala?

Pinoprotektahan nila ako.
Pinagpapagaan ang bigat na dapat ko sanang pasan.
At ang asawa ko… mas mahal ang Mama ko na parang tunay na ina.

Hindi ko napigilan.
Pumasok ako sa kwarto, umiiyak.

“Mama… Anton… bakit hindi niyo sinabi?”

Nagulat sila pareho.
Tumayo si Anton agad.

“Love… I-I’m sorry.
Ayaw kitang masaktan.
Ayaw kong malaman mo nang hindi ka handa.”

Lumapit ako at niyakap sila pareho.

ANG PAGKATUTO KO SA TUNAY NA PAGMAMAHAL

Sa mga sumunod na buwan,
sabay kaming nag-alaga kay Mama.
Araw at gabi.
Sabay kaming umiyak.
Sabay kaming lumaban.

At doon ko nakita ang tunay na dahilan kung bakit ko pinakasalan si Anton:

Hindi dahil mahal niya ako—
kundi dahil kaya niyang mahalin ang pamilya ko tulad ng sarili niya.

ARAL NG KWENTO

Minsan, ang pagdududa ang tunay na kaaway—
hindi ang taong minamahal natin.

At minsan, ang “lihim” na kina-iinitan natin…
ay hindi pagtataksil,
kundi isang uri ng pagmamahal na hindi natin agad nauunawaan.