“INANYAYAHAN NIYA ANG MAGANDANG EX-WIFE NIYA SA KASAL NIYA — PERO PAGDATING NG SEREMONYA, ISANG SABI LANG NG BABAE ANG NAGPATIGIL SA BUONG BULWAGAN AT NAGPAPAIYAK SA LAHAT.”

Ako si Elian, 35.
At ngayong araw — ikakasal ako sa bagong fiancée ko na si Marisse.

Maganda siya, mabait, at mabuting tao.
Pero bago kami ikasal, sinabi niya:

“Invite mo ang ex-wife mo.
Closure ’yan, Elian. Mahalaga.”

Ayaw ko sana.
Hindi dahil bitter ako,
kundi dahil ayaw ko ng gulo.

Pero pumayag ako.

Ang ex-wife ko?
Si Luna —
isang babaeng sobrang ganda, eleganteng tingnan,
pero iniwan ko dahil akala ko hindi na kami bagay.

Mali ba akong mag-move on?
Hindi ko alam.
Pero gusto kong magpakasal nang walang iniwanang sugat.

ANG ARAW NG KASAL

Pagpasok ko sa simbahan, naroon siya.
Si Luna.

Nakadamit puti siya — hindi wedding dress,
pero classy, simple, at nakaka-attract ng lahat ng mata.

Tahimik siyang ngumiti sa akin.

Hindi ko alam bakit nanginginig ang tuhod ko.

Habang naglalakad si Marisse sa aisle,
nakita kong nakatingin si Luna —
hindi galit, hindi inggit…

kundi parang may tinatagong kuwento.

ANG BIGLAANG PAGTAYO NI LUNA

Nang patapos na ang seremonya,
nang tanungin ng pari kung may tututol…

Tahimik ang lahat.

Pero biglang tumayo si Luna.

Nabulabog ang buong simbahan.

Si Marisse napatingin sa akin.
Ako napalunok.

Ang mga tao nagbulungan:

“Si ex-wife…”
“Ano kaya sasabihin niya?”
“Naku, may drama to!”

Pero hindi siya galit.
Hindi rin siya ngumiti.

Lumakad siya papunta sa altar —
dahan-dahan.
At nang nasa harap na kami, sinabi niya ang pinakamabigat na mga salitang narinig ko.

ANG LINYA NA NAGPATIGIL SA BUONG SIMBAHAN

Luna (huminga nang malalim):

“Elian… maraming salamat dahil pinakawalan mo ako.”

Natahimik lahat.

Luna continued, habang tumutulo luha niya:

“Kung hindi mo ako iniwan…
hindi ko sana nalaman na may cancer ako.
At hindi rin kita papalayain dahil ayaw kong maging pabigat sa buhay mo.”

Halos mahulog ang mikropono ng pari.

Ako?
Nanginginig.
Hindi ako makahinga.

Luna:

“Elian, hindi ikaw ang dahilan kung bakit ako umalis…
ako ang umalis para protektahan ka.
Para hindi mo makita ang paghihirap ko.”

Mahina siyang ngumiti.

“At ngayon… na makita kong masaya ka…
patawad dahil hindi ko nasabi ang totoo noon.
Pero salamat… dahil mas may lakas akong harapin ang sakit ko ngayon.”

Napaluhod si Marisse, umiiyak.
Pati ang nanay ko, humahagulgol.
Ang simbahan — puro hikbi.

Ako?
Para akong binagsakan ng mundo.

“Luna… bakit hindi mo sinabi?”

Lumapit siya sa akin, marahang hinawakan ang kamay ko.

“Dahil mahal kita.
At ang tunay na pagmamahal…
hindi palaging paghawak.
Minsan… pagbitaw.”

ANG PINAKAMASAKIT NA YAKAP

Lumapit si Marisse,
hinawakan ang kamay niya.

“Luna… ikaw ang pinakamagandang babae na nakilala ko.
Kung paano mo kaming pinalaya —
salamat.”

Niyakap niya si Luna.
Sabay kaming umiyak.

At ang taong dapat nagpapakasal?
Ako — umiiyak sa gitna ng altar,
hawak ang kamay ng dalawang babaeng minahal ko.

ANG KATOTOHANAN NA NAGBAGO NG AKING PUSO

Pagkatapos ng kasal,
ipinahatid namin si Luna sa hospital.
Doon namin nalaman:

Early stage.
May pag-asa.
Pero kailangan ng suporta.

At doon sinabi ni Marisse:

“Elian… tulungan natin siya.
Hindi dahil ex mo siya…
kundi dahil tao siyang nagmahal nang wagas.”

At tinupad namin iyon.

ARAL NG KWENTO

Ang pag-ibig minsan hindi sinusukat sa “pag-aari”…
kundi sa kakayahang magpalaya
kahit masakit.

At minsan…
ang taong akala mong lumayo dahil hindi ka mahal…

lumayo pala dahil sobra ka niyang mahal.