NAGTAPOS AKO NG KOLEHIYO KASAMA ANG KAPATID KONG MAS PINAPABORAN — PERO SA ARAW NG GRADUATION, ANG ISANG LINYANG BINIGKAS KO SA HARAP NG LAHAT ANG NAGPATIHIMIK SA BUONG AUDITORIUM.

Ako si Rica, panganay.
Ang kapatid kong si Elaine ang bunso.

At mula pagkabata, alam ko na —
siya ang paborito.

Mas maganda raw.
Mas masunurin.
Mas matalino.
Mas kahanga-hanga.

Ako?
Laging “kulang.”
Laging ikinukumpara.
Laging nasa likod niya, kahit anong pilit kong pumantay.

Hindi ko hiniling na maging paborito.
Hiniling ko lang…
na mapansin.

Minsan lang.

ANG MGA TAON NG PANGIWAS AT PANLALAMANG

Elementary hanggang high school —
lahat ng medalya ni Elaine ipinapaskil sa sala.
Ang akin… nasa drawer.

College —
binigyan siya ng bagong laptop.
Ako — secondhand.

Sa tuwing may family gathering, lagi kong naririnig:

“Si Elaine, magiging abogado yan.”
“Si Rica? Hmmm… baka magtinda na lang.”
Tawa.
Bulungan.
Pananlibak.

Ngumiti ako lagi.
Pero sa loob?
Tumutulo ang luha na hindi makita ng kahit sino.

ANG ARAW NG GRADUATION

Pareho kaming nagtapos.
Ako — cum laude.
Elaine — walâ.

At nang tawagin ang pangalan ko bilang Best in Research,
hindi tumayo ang mga magulang ko.

Nang tawagin si Elaine bilang participant,
tumayo sila, pumalakpak, halos sumigaw sa tuwa.

Ang sakit?
Hindi na bago.
Pero mas lalong tumalim.

At dumating ang sandali ng lahat —
ang speech para sa mga honor graduates.

Ako ang huling aakyat sa stage.

At doon nangyari ang hindi nila inasahan.

ANG LINYANG NAGPASABOG NG KATAHIMIKAN

Humawak ako sa podium.
Tumingin ako sa libo-libong tao.
At sa gitna ng mga upuan —
nakita ko sina Mama at Papa…
nakatingin hindi sa akin,
kundi kay Elaine.

Huminga ako nang malalim.

At sinabi ko ang linyang nagpatigil sa buong auditorium:

“Hindi ako ang pinakamatalino sa pamilya namin…
ako ang pinaka-nagtiis.”

Tahimik.
Walang kumibo.

Nagpatuloy ako.

“Sa loob ng 20 taon, lagi kong narinig na mas magaling ang kapatid ko.
Lagi kong narinig na hindi ako sapat.
Pero ngayong araw…
nakatayo ako rito hindi dahil may nagpalakpak para sa akin—
kundi dahil natutunan kong palakpakan ang sarili ko.”

May humikbi.
May nagtakip ng bibig.
May nagbulungan ng: “Grabe…”

Tumingin ako kina Mama at Papa.
Nakatitig sila sa akin,
hindi makapagsalita.

At sa unang pagkakataon sa buhay ko,
nakita nila ako.

ANG HULING PUNTOS NA NAGPAIYAK SA LAHAT

Bago ako bumaba ng stage,
tumingin ako kay Elaine.

Hawak niya ang dibdib niya, umiiyak.

Sinabi ko:

“Sa lahat ng nagpapalakas ng loob ng sarili nila kahit walang nagpapalakpak para sa kanila…
itong medalya…
para sa inyo.
At para sa akin.
Dahil sa wakas…
pinili ko na mahalin ang sarili ko.”

At doon na pumutok ang palakpakan.
Hindi dahil sa honor ko…
kundi dahil sa katotohanan.

ARAL NG KWENTO

Minsan, ang paboritong anak ay binibigyan ng spotlight…
pero ang anak na laging nasa likod,
siya ang nagtataglay ng lakas na hindi nasusukat ng medalya.

Ang tunay na tagumpay ay hindi palakpakan ng iba—
kundi ang lakas mong tumayo kahit walang sumusuporta.