ANG PAGHIHIYA KONG PUMUNTA SA KASAL NG ANAK KO — PERO ANG REAKSIYON NG KANIYANG NOBYA ANG NAGPATIHIMIK SA BUONG BULWAGAN

Lumaki kaming mahirap. At bilang ina, ginawa ko ang lahat para mapalaki si Daniel, ang nag-iisa kong anak.

Ngunit ngayong araw ng kasal niya, may isang bagay na hindi ko kayang labanan—
ang hiya.

Wala akong bagong damit.
Wala akong magarang alahas.
Ang tanging mayroon ako ay isang lumang bestida na kulay lumot, na ilang taon nang nakatago sa baul.

Sa salamin, kitang-kita kong luma na ang tela. Napunit ang laylayan, kupas ang kulay, at tila hindi bagay sa marangyang kasal ng aking anak.

“Ma… sigurado ka?” tanong ni Daniel nang puntahan niya ako.

“Oo anak, ayos lang ito,” pilit kong ngiti.
Ngunit ang dibdib ko kumakabog sa takot na mapahiya siya dahil sa itsura ko.

ANG PAGPASOK KO SA BULWAGAN

Pagdating ko sa venue, halos manlaki ang mata ng mga tao.

Tahimik.
Malamig.
Parang may biglang huminto sa oras.

May mga taong nagbulungan:

“Lumang-luma ang damit…”
“Hala, ’yan ang nanay ng groom?”
“Pwede namang humiram…”

Napayuko ako, pilit nagtatago sa likod ng mga bisita.

Hindi sana ako pumunta.
Bakit ba ako nagpilit?

Pero bago ako tuluyang malunod sa hiya, biglang may humawak sa braso ko—malambot, mainit.

Ang nobya ni Daniel, si Aira.

ANG REAKSIYONG NAGPATIHIMIK SA LAHAT

Nakangiti siyang lumapit, literal na tumakbo papunta sa akin.

“Mama!” tawag niya, malakas, masaya.

Mama.
Tinawag niya akong Mama.
Hindi “Tita,” hindi “Nanay ng groom.”
Mama.

Niyakap niya ako nang mahigpit, walang pakialam sa tela kong kupas.

Pagkatapos ay tumayo siya sa gitna ng buong bulwagan, hawak ang kamay ko, at nagsalita nang malakas:

“MAGANDA SIYA, DI BA?”

Napatingin ang lahat.

Ngumiti si Aira, hindi nahihiya.

“Alam n’yo ba? Ito ang pinakamagandang tao sa kwartong ito. Dahil kung hindi dahil sa kanya, hindi ko nakilala ang lalaking pakakasalan ko.”

Tumulo ang luha ko.

Hinaplos niya ang damit kong kulay lumot.

“Alam mo ba, Ma? Favorite color ko ang green. Alam mo kung bakit?”
Ngumiti siya nang may kahulugan.
“Kasi kulay ito ng pag-asa. At ikaw ang pag-asa ng pamilya namin.”

Natahimik ang buong venue.

Walang nakaimik.
Walang nangahas magbulungan.
Ang ilan napaluha pa.

Si Aira—ang babaeng pinakamaganda sa araw na iyon—
ipinagmamalaki ako, kahit nakasuot ako ng damit na dapat itinapon na.

ANG MOMENTONG HINDI KO MALILIMUTAN

Lumapit si Daniel sa amin, hawak ang kamay ng bride niya at kamay ko.

“Ma, salamat sa lahat. Kahit ano’ng suot mo, ikaw ang pinakamaganda para sa ’kin.”

At doon, hindi ko na napigilan ang luha.

Hindi dahil sa hiya—
kundi dahil hindi ko na kailangang mahiya.

ARAL NG KWENTO

Ang kagandahan ay hindi nasusukat sa bagong damit o kinang ng alahas.
Minsan, ang tunay na ganda ay nakikita ng mga taong marunong tumanaw ng utang na loob at marunong magmahal.

At sa araw ng kasal ng anak ko, natutunan kong:

Ang taong tunay na tumatanggap sa’yo—ipinagmamalaki ka, hindi ikinakahiya.